Το θαύμα μου

Κλείνει τα 17.

Το παιδί μου.

Το θαύμα μου.

Εκείνος που με έκανε μάνα.

Που με έμαθε τι σημαίνει άγρυπνο βράδυ, απέραντη αγάπη,

αγωνία χωρίς όρια,

περηφάνια χωρίς μέτρο.

17 χρόνια από την πρώτη φορά

που τον κράτησα στην αγκαλιά μου

και ένιωσα τη ζωή μου να αλλάζει για πάντα.

Από τότε δεν σταμάτησα να τον κοιτάζω

και να απορώ πώς γίνεται να μεγαλώνει τόσο γρήγορα

και ταυτόχρονα να κουβαλά ακόμα

το ίδιο βλέμμα που είχε όταν πρωτοκοίταξε τον κόσμο.

Δεν είναι πια παιδί.

Είναι σχεδόν άντρας.

Και όμως, μέσα μου θα είναι πάντα εκείνο το μικρό αγόρι

που με ρωτούσε γιατί ο ουρανός αλλάζει χρώμα,

που με αγκάλιαζε σφιχτά πριν κοιμηθεί,

που μου έλεγε “μην ανησυχείς μαμά, όλα θα πάνε καλά”.

Και πήγαν.

Χάρη σ’ εκείνον.

Χάρη στο φως που έφερε στη ζωή μου.

Χρόνια πολλά, αγάπη μου.

Είσαι το καλύτερο κομμάτι μου.

Κι όσο κι αν μεγαλώσεις,

θα είμαι πάντα εδώ.

Να σε βλέπω,

να σε καμαρώνω,

να σ’ αγαπώ.