Αγαπά σε

Δύσκολο να περιγράψεις το πώς νιώθεις.

Είναι σαν να προσπαθείς να αποτυπώσεις σε λέξεις κάτι αόρατο,

κάτι που δε χωράει εύκολα σε γραμμές και παραγράφους.

Σαν ένα κύμα που σκάει μέσα σου,

βίαια και απρόσμενα, να σε πλημμυρίζει,

κι ενώ ξέρεις ότι έρχεται, κάθε φορά σε βρίσκει ανέτοιμο.

Η σχέση εκείνη ήταν σαν ένα ταξίδι που στην αρχή έμοιαζε με όνειρο,

αλλά κάπου στην πορεία χάθηκες,

χάθηκες τόσο βαθιά που ξέχασες ποια είσαι.

Ο άνθρωπος που αγαπούσες έγινε ο καθρέφτης όλων των ανασφαλειών σου.

Ό,τι και αν έκανες, ποτέ δεν ήταν αρκετό.

Κι εσύ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσεις κάτι που ήξερες πως ήδη χάνεται,

έδινες, έδινες, έδινες... μέχρι που έμεινες άδεια.

Κι εκεί, κάπου στο κενό που άφησε πίσω του,

άρχισε το σώμα σου να μιλάει.

Στην αρχή σιωπηλά, με μικρές προειδοποιήσεις – έναν πόνο, μια κούραση ανεξήγητη.

Αλλά δεν το άκουσες.

Και μετά, πιο δυνατά: κρίσεις πανικού.

Κάθε φορά σαν να πνίγεσαι,

σαν να χάνεται ο αέρας γύρω σου και ο κόσμος να συρρικνώνεται.

Οι σκέψεις σου τρέχουν, ασταμάτητες,

σαν μια κακογραμμένη συμφωνία που σε πνίγει, μέχρι να ξεσπάσει η καταιγίδα.

Είναι παράξενο, γιατί το σώμα σου επέλεξε να αντιδράσει με τον πιο άγριο τρόπο,

να σε αναγκάσει να το ακούσεις.

Αυτοάνοσο, λένε οι γιατροί, η σωματοποίηση του πόνου.

Εσύ το λες "τιμωρία".

Σαν να σε τιμώρησε το ίδιο μου το κορμί για το ότι επέτρεψες σε κάποιον να σε διαλύσει τόσο πολύ.

Κι έτσι μένεις κάθε φορά μπροστά στον καθρέφτη σου,

με το πρόσωπο κάποιας που δε γνωρίζω πια,

και προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια σου.

Προσπαθείς να ξαναμάθεις να αναπνέεις χωρίς να νιώθεις το βάρος του παρελθόντος να σε πλακώνει. Προσπαθείς να βρεις το θάρρος να σταθείς μπροστά στον πόνο και να του πεις

ότι δεν θα σε καθορίσει αυτός,

ότι αξίζεις κάτι περισσότερο.

Αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνεις.

Και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, να ξυπνάς κάθε μέρα

και να προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου ξανά, όταν έχεις ξεχάσει πώς γίνεται.