Leo Buscaglia

«Οποίος δίνει αξία στην ευταξία,

έχει μυαλό ακατάστατο.»

Ήμουν δεν ήμουν 17 όταν το διάβασα,

σε εκείνο το διάσημο πια βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια

«Να ζεις, ν´ αγαπάς και να μαθαίνεις».

Τότε, το σημείωσα να το πω στον μπαμπά μου,

που μου φαινόταν εμμονικός με την τάξη στο γραφείο του.

Τώρα πια, η εσωτερική μου φωνή

το επαναλαμβάνει συχνά στον εαυτό μου.

«Οποίος δίνει αξία στην ευταξία,

έχει μυαλό ακατάστατο.»

«Οποίος δίνει αξία στην ευταξία,

έχει μυαλό ακατάστατο.».

Όχι εγώ δεν έχω (τέτοια) εμμονή με την τάξη των πραγμάτων γύρω μου.

Έχω όμως, τεράστια εμμονή,

με την τάξη των ρόλων,

των πράξεων, των προγραμμάτων.

Κυρίως δε, όχι των δικών μου.

Έχω εμμονή με την τάξη που εγώ θέτω

σε ότι συμβαίνει γύρω μου,

για να μπορώ να διαχειριστώ τις σκέψεις μου.

Ναι, ακούγεται περίπλοκο.

Όμως δεν είναι τόσο.

Ορίζω εγώ.

Ελέγχω εγώ.

Την τάξη των πραγμάτων και των προγραμμάτων.

Ο έλεγχος ορίζεται ως η δίκη μου τάξη.

Ο έλεγχος.

Και τίθεται η ερώτηση

«Κι αν χάσεις τον έλεγχο;».

Κι αν χάσω τον έλεγχο;

Κι αν μια μέρα ξυπνήσω

μη έχοντας κανέναν έλεγχο;

Τότε τι;

Σκέφτομαι…

Ποιον έλεγχο;

Ποιον έλεγχο πραγματικά έχω;

Ποιον έλεγχο να χάσω;

Του μυαλού;

Των σκέψεων;

Των πράξεων;

Των συναισθημάτων μου;

Μου;

Ποιον;

Κανέναν ουσιαστικό έλεγχο δεν έχω.

Κανέναν δικό μου έλεγχο δεν είχα ουσιαστικά ποτέ.

Ποτέ.

Η μανία μου όμως,

να αποβάλλω τη συνειδητοποίηση αυτή από το μυαλό μου,

με έκανε να ελέγχω, εμμονικά σχεδόν,

ότι άλλο μη προσωπικό,

μη ουσιαστικό,

υπάρχει γύρω μου.

Προγράμματα, διαλείμματα, γεύματα, διαβάσματα, χρόνους.

Ώστε να μην χρειαστεί να ελέγξω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου,

τη ζωή μου.

Αν χάσω τον έλεγχο, θα πρέπει να με αντιμετωπίσω.

Θα πρέπει τον έλεγχο να τον στρέψω μέσα μου.

Σε εμένα.

Στη ζωή μου.

Στις σκέψεις μου.

Στα θέλω μου.

Στα όνειρα μου.

Στις επιθυμίες μου.

Και δεν ξέρω πως να το κάνω.

Δεν το έχω κάνει ποτέ.

Κι έτσι έφυγε η μισή μου ζωή…

Κι έτσι θα αφήσω να φύγει και η υπόλοιπη;

Ίσως πρέπει να χάσω τον έλεγχο.

Ίσως πρέπει να πάρω τον έλεγχο της δίκης μου ζωής…