21η Οκτωβρίου

Σαν σήμερα θα γιορτάζαμε τα γενέθλια σου.

Θα μαζευόμασταν να γελάσουμε μαζί και να σβήσεις τα κεράκια σου.

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα, στα τελευταία σου γενέθλια,

που ξεχάσαμε όλοι να σου πάρουμε τούρτα.

Ένα αστείο, καθημερινό λάθος που όμως το αντιμετώπισες με χιούμορ.

Είχαμε μαζευτεί σπίτι μου, να κόψουμε την τούρτα σου και να φάμε το παστίτσιο που σου είχα φτιάξει.

Τελικά η τούρτα δεν κόπηκε ποτέ και τα κεράκια τα σβήσαμε πάνω στο παστίτσιο,

κι εσύ γελούσες, ευχαριστημένος που ήμασταν όλοι εκεί.

Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα γιορτάζαμε μαζί.

Χθες βράδυ, βρήκα στο συρτάρι μου το κουτί με τα χάπια σου.

Εκεί φυλαγμένο 12 χρόνια τώρα.

Μου το είχαν δώσει οι γιατροί να τα κρατήσω, όταν μεταφέρθηκες σε άλλο νοσοκομείο.

Για μια στιγμή, όλα γύρισαν πίσω.

'Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η ζωή μου αν ήσουν ακόμα εδώ.

Σίγουρα διαφορετική.

Θα ήσουν δίπλα μου σε στις χαρές και στις λύπες.

Πάντα σιωπηλός, αλλά πάντα εκεί.

Ίσως να είχαμε κάποιες φορές συζητήσει όλα αυτά που ακόμα παλεύω μόνη μου.

Το κενό που άφησες δεν καλύφθηκε ποτέ πραγματικά.

Σκέφτομαι συχνά πώς θα ήταν οι μέρες μας με σένα δίπλα,

οι γιορτές, οι Κυριακές, οι στιγμές που απλά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για οτιδήποτε.

Μου λείπεις πολύ, πατέρα.

Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, θα σε σκέφτομαι και θα εύχομαι να μπορούσα να σε αγκαλιάσω,

έστω για λίγο.