Όταν το σώμα φωνάζει σιωπηλά

Υπάρχουν μέρες που το σώμα μου γίνεται ξένο.

Μια φυλακή από πόνο που δεν εξηγείται, που δεν φαίνεται,

που μόνο εγώ τον ακούω να ουρλιάζει.

Κάθε πρωί ξεκινάει με μια μάχη που έχω ήδη χάσει.

Το ξυπνητήρι χτυπάει

κι εγώ νιώθω σαν να μην κοιμήθηκα ποτέ.

Τα βλέφαρα βαριά,

οι μύες πρησμένοι από μια κούραση που δεν έχει λογική.

Σηκώνομαι και μοιάζει σαν να έχω περπατήσει χιλιόμετρα μέσα στη νύχτα.

Σαν να έτρεξα μαραθώνιο στον ύπνο μου.

Ο πόνος δεν είναι ένας.

Έχει χίλιες μορφές.

Σαν κάψιμο, σαν τρύπημα, σαν πέτρα, σαν ηλεκτρισμός.

Πηδάει από το ένα σημείο στο άλλο,

χωρίς προειδοποίηση.

Λες και με δοκιμάζει: «Αντέχεις κι αυτό;»

Κι εγώ συνεχώς προσπαθώ να αντέξω.

Και το άγγιγμα, το πιο τρυφερό άγγιγμα,

μπορεί να καίει πιο πολύ από πληγή.

Ο κόσμος με κουράζει.

Οι ήχοι, τα φώτα, το κρύο.

Πράγματα μικρά και καθημερινά

που σε μένα γίνονται απειλές.

Κι εγώ ανάμεσα σε όλα αυτά προσποιούμαι πως είμαι «καλά»,

γιατί το «δεν είμαι καλά» κουράζει τους γύρω μου

πιο πολύ από όσο κουράζει εμένα.

Κι όταν ο πόνος αποφασίσει να ξεκουραστεί για λίγο,

έρχεται η ομίχλη.

Σκέψεις που χάνονται, λέξεις που γλιστρούν,

αναμνήσεις που δεν συνεργάζονται.

Μπαίνω σε ένα δωμάτιο και ξεχνώ γιατί.

Μιλώ και σταματάω στη μέση της πρότασης

γιατί η επόμενη λέξη χάθηκε κάπου στον δρόμο.

Σαν να κρέμονται όλα από μια κλωστή

που τρεμοπαίζει.

Και μετά έρχεται η σκέψη:

«Μήπως φταίω εγώ;»

«Μήπως το φαντάζομαι;»

«Μήπως υπερβάλλω;»

Μια καρδιά που φοβάται να παραπονεθεί,

μην την κατηγορήσουν ότι απλώς «κουράστηκε λίγο παραπάνω».

Μια καρδιά που προσπαθεί να είναι γενναία

ακόμη κι όταν λυγίζει.

Το πιο δύσκολο, ξέρεις ποιο είναι;

Το ότι δεν φαίνεται.

Δεν φοράω γύψο, δεν έχω σημάδια,

δεν υπάρχει ένας επίδεσμος να εξηγήσει τι περνάω.

Κι έτσι αναγκάζομαι να αποδεικνύω ξανά και ξανά

έναν πόνο που δεν έχει αποδείξεις.

Έναν πόνο που ούτε οι εξετάσεις δεν μπορούν πάντα να δείξουν.

Και όμως… είμαι εδώ.

Στέκομαι.

Ακόμη κι όταν κάθε βήμα μου πονάει.

Ακόμη κι όταν το σώμα μου θέλει να παραδοθεί.

Κρατιέμαι από μικρές νίκες.

Από μια μέρα που βρήκα δύναμη να γελάσω.

Από ένα πρωινό που σηκώθηκα λίγο πιο εύκολα.

Από μια στιγμή που ένιωσα ξανά ο εαυτός μου.

Έστω για λίγα λεπτά.

Γιατί μέσα μου υπάρχει κάτι που επιμένει.

Που αρνείται να σβήσει.

Που κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη κι αν είμαι,

ψιθυρίζει: «Σήμερα πόνεσες. Σήμερα δυσκολεύτηκες.

Σήμερα λύγισες σε κάποια στιγμή.

Αλλά σήμερα τα κατάφερες.»

Και αυτό,

όσο μικρό κι αν μοιάζει,

είναι η δική μου νίκη.

Κάθε μέρα.

Σιωπηλά.

Ανθεκτικά.

Αληθινά.