Φίλοι δύο ταχυτήτων

Υπάρχουν φίλοι που σε θυμούνται

μόνο όταν έχεις παρέα.

Όταν είσαι «εσείς».

Όταν έχεις κάποιον δίπλα σου να σε συνοδεύει στις συναντήσεις,

να γελάει στις ιστορίες τους,

να μην χαλάς την ισορροπία του ζευγαριού – ζευγαριού.

Ξέρεις… αυτοί που σε καλούν σε τραπεζώματα,

σε οικογενειακές εξορμήσεις,

σε Κυριακάτικα brunch,

σε παιδότοπους και σε πάρτι γενεθλίων

μόνο όταν υπάρχει κι ένας σύντροφος να συμπληρώνει

το «ζεύγος» που τους βολεύει.

Και μετά είναι οι άλλοι φίλοι.

Εκείνοι που σε θέλουν ακριβώς όπως είσαι.

Που δεν τους νοιάζει αν στο πλάι σου υπάρχει κάποιος

ή αν περνάς μια περίοδο που όλα μοιάζουν μισά.

Που δεν υπολογίζουν καρέκλες γύρω από τραπέζι,

ούτε ποιος κάθεται δίπλα σε ποιον.

Σε θέλουν εκεί για σένα,

όχι για την εικόνα της «οικογένειας» που κουβαλάς μαζί σου.

Και θα στο πω κι αυτό:

Υπάρχει κι εκείνη η υποομάδα φίλων

που σε θυμάται μόνο όταν είσαι μόνη.

Σε παίρνουν τηλέφωνο να βγείτε

όταν «πρέπει να ξεσκάσεις»,

όταν δεν θέλουν να «είσαι μόνη σου»,

όταν μπορούν να σε εντάξουν στην single παρέα τους

γιατί τώρα ταιριάζεις.

Αλλά εξαφανίζονται την στιγμή που αποκτάς σχέση

η που εμφανίζεται η δική τους σχέση,

λες και η αγάπη σε κάνει ξαφνικά αόρατη.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, όταν χωρίζεις,

σε αγκαλιάζουν, σε φροντίζουν,

σου θυμίζουν την αξία σου

και μόλις ξαναβρείς τα πατήματά σου,

κάνουν πίσω.

Λες και η ευτυχία σου

τους δείχνει κάτι που δεν θέλουν να δουν.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ζευγαροπαρέες,

σε τραπεζώματα με αριθμημένες καρέκλες

και σε εξόδους που χωρίζουν τον κόσμο σε «μόνους» και «μαζί»,

καταλαβαίνεις.

Καταλαβαίνεις ότι για κάποιους ανθρώπους

η θέση σου στη ζωή τους

εξαρτάται από το ποιος κάθεται δίπλα σου.

Γιατί όταν είσαι «η single mom»

είσαι ο μονός αριθμός.

Δεν χωράς στο παζλ τους χωρίς να περισσεύεις.

Γίνεσαι υπενθύμιση πως

η οικογένεια δεν είναι σχήμα με μόνο ένα δρόμο.

Και ίσως, γίνεσαι και ένας μικρός φόβος:

να μην συμβεί και σε εκείνους.

Όμως, άκου κάτι σημαντικό:

Σε όσους μένουν δίπλα σου

όταν είσαι και δυνατή και αδύναμη,

και με σχέση και χωρίς,

και χαρούμενη και στην άβυσσο

εκεί να δίνεις χρόνο.

Εκεί να επενδύεις καρδιά.

Οι υπόλοιποι;

Ίσως ποτέ δεν ήταν πραγματικά φίλοι.

Ήταν φιλίες που βολεύτηκαν σε κατηγορίες,

σε αριθμούς,

σε ρόλους που μπορούσαν να καταλάβουν.

Κι εσύ,

που έμαθες να στέκεσαι όρθια

με τα

παιδιά και μια καρδιά που ξαναχτίζεται,

δεν χρειάζεσαι θέσεις που χωράς

μόνο υπό προϋποθέσεις.

Θέλεις ανθρώπους που να χωράς πάντα.