Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου.

Tον ξέρεις καλά.

Αυτός που μιλάει με στόμφο για το πόσο "καλός" είναι,

πόσο "σωστός", πόσο "προστατευτικός" απέναντι στους ανθρώπους.

Αυτός που αυτοχρίζεται φύλακας, ηθικός φάρος.

εκείνος που τάχα βλέπει πιο καθαρά, πιο ώριμα, πιο σωστά από σένα.

Κι ενώ το λέει, το νιώθεις: πίσω από τα λόγια του δεν υπάρχει ούτε καλοσύνη,

ούτε πραγματική φροντίδα.

Υπάρχει ανάγκη να ελέγχει.

Να υπενθυμίζει ότι "χωρίς αυτόν",

οι άλλοι -οι "δικοί σου" άνθρωποι-

θα ήταν απροστάτευτοι.

Ότι εσύ είσαι η απερίσκεπτη, η επιπόλαιη, η "χαζή"

που δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο.

Σου το λέει με εκείνο το βλέμμα που ακροβατεί ανάμεσα σε λύπηση και αυταρέσκεια:

«Εγώ νοιάζομαι. Εσύ όχι αρκετά».

Και κάπως έτσι, μετατρέπει τη φροντίδα σε μομφή.

Την αγάπη σε κριτική.

Την προστασία σε εξουσία.

Αυτός λοιπόν.

Ο "καλός".

Ο "σωτήρα".

Ο προστάτης των πάντων.

Ή μάλλον, έτσι θέλει να πιστεύει.

Που φουσκώνει από ηθική ανωτερότητα κάθε φορά που σε διορθώνει,

που μιλάει "για το καλό σου".

Που έχει πάντα την τελευταία λέξη, γιατί εκείνος "ξέρει".

Που πατάει πάνω στη δική σου ευαισθησία

για να υψώσει τον εαυτό του.

Μα δεν είναι προστασία αυτό.

Είναι έλεγχος ντυμένος με στολή καλοσύνης.

Είναι ματαιοδοξία μεταμφιεσμένη σε ενδιαφέρον.

Είναι το "κοίτα πόσο καλός είμαι εγώ",

την ίδια στιγμή που σε μειώνει.

Και κάθε φορά που θέλει να σε κάνει να νιώθεις μικρή,

κάθε φορά που προσπαθεί να σε πείσει πως "εκθέτεις" ό,τι αγαπάς,

στην πραγματικότητα αυτό που τον ενοχλεί δεν είναι η απροσεξία σου,

είναι η διαφάνειά σου.

Το φως σου.

Η αλήθεια σου που δεν χωράει στα μέτρα του.

Στην αρχή ίσως σε ταράζει.

Ίσως νιώθεις ενοχές, γιατί δεν είσαι τέλεια.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είσαι χαζή.

Σημαίνει πως λειτουργείς με καρδιά, όχι με στρατηγική.

Κι αυτό, εκείνον τον ενοχλεί.

Γιατί η αθωότητά σου του χαλάει τον ρόλο του "σωτήρα".

Κι όσο περισσότερο εκείνος τονίζει πόσο καλός είναι,

τόσο περισσότερο προσπαθεί να πείσει

-όχι εσένα, αλλά τον εαυτό του-

πως η ανωτερότητα που νιώθει είναι αληθινή.

Γιατί βαθιά μέσα του ξέρει πως όποιος χρειάζεται να υπενθυμίζει την καλοσύνη του,

την έχει ήδη χάσει.

Κι εσύ;

Εσύ μένεις να αναρωτιέσαι πότε η φροντίδα έγινε πεδίο ελέγχου,

πότε η ευαισθησία έγινε αδυναμία,

πότε η αυθεντικότητα βαφτίστηκε "έκθεση".

Μα η αλήθεια είναι απλή:

Δεν είσαι χαζή.

Είσαι επικίνδυνη για όσους έχουν μάθει να επιβιώνουν μόνο μέσα σε ρόλους.

Είσαι απειλή για κάθε ψεύτικη "καλοσύνη" που στηρίζεται στην υπεροψία.

Κι όσο εκείνος επαναλαμβάνει

«εγώ απλώς προσπαθώ να προστατεύσω»,

τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το αντίθετο:

δεν προστατεύει κανέναν.

Απλώς φοβάται.

Φοβάται την ελευθερία σου,

τη φωνή σου,

την αλήθεια σου.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για εκείνον,

από μια γυναίκα που δεν χρειάζεται σωτήρα.