Τα κεφτεδάκια

Σε ένα τάπερ με κεφτεδάκια.

Σε ένα χειρόγραφο σημείωμα κολλημένο πρόχειρα με σελοτέιπ στο καπάκι.

Σε μια αγκαλιά λίγο πριν φύγεις για το νησί.

Εκεί κλείνεται ολόκληρη η αγάπη του κόσμου.

Όλη η φροντίδα που δεν λέγεται με λόγια,

η στοργή που δεν χρειάζεται εξηγήσεις,

η «μαμαδίλα» που δεν ξέρεις ότι τη θες 

ώσπου να σου λείψει.

Είναι η γιαγιά που ρίχνει ένα σταυρό πίσω σου χωρίς να το καταλάβεις.

Η μάνα που σφίγγει την πετσέτα γύρω από τα κεφτεδάκια 

για να μείνουν ζεστά λίγο ακόμα.

Είναι το «πάρε και δυο παραπάνω, 

ποτέ δεν ξέρεις»

και το «έφαγες;» που δεν σταματάει ούτε όταν είσαι πια τριαντάρης,

ούτε όταν έχεις δικά σου παιδιά.

Είναι ένα τάπερ, ναι.

Μα είναι και το δικό της

“είμαι εδώ, ακόμα κι όταν φεύγεις”.

Το δικό της “μην ξεχάσεις ποιος σε αγαπάει χωρίς όρους”.

Το “για ό,τι κι αν χρειαστείς, 

έχω βάλει λίγο παραπάνω”.

Και κάπου ανάμεσα στο κεφτεδάκι 

και το σημείωμα που γράφει 

«καλό ταξίδι παιδί μου»,

καταλαβαίνεις πως τελικά 

η αγάπη δεν φωνάζει.

Δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε θεαματική.

Είναι μικρή.

Και στριμωγμένη σε ένα ταπεινό τάπερ με κεφτεδάκια.

Που μυρίζει παιδικά καλοκαίρια,

μπαλκόνι με βασιλικό,

και μια φωνή που σε φωνάζει από την κουζίνα:

«Πρόσεχε και πάρε ένα μπουφανάκι, φυσάει στο καράβι!»

Γιατί η αγάπη, όταν είναι αληθινή,

χωράει πάντα…

και σε ένα τάπερ.

(Η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου. Είναι του αγνώστου σε μένα @markosst που τον ζήλεψα τόσο…)