Συνεχίστε ό,τι κάνετε

Πώς μιλάς για τον πόνο

όταν όλοι κάνουν πως δεν τον βλέπουν;

Πώς λες στο παιδί σου να είναι καλός άνθρωπος,

όταν αυτός ο κόσμος ανταμείβει το αντίθετο,

με εξουσία, τηλεθέαση και likes;

Πίσω από κάθε «καλημέρα» στο σχολείο, πίσω από κάθε "τι μαγειρέψατε σήμερα;",

υπάρχει ένα βουβό ουρλιαχτό.

Για την Ουκρανία, που καίγεται ακόμα.

Για τις πόλεις-στάχτες, τα πρόσωπα-αριθμούς,

τα παιδιά που ξυπνούν στο υπόγειο γιατί εκεί είναι πια «ασφαλές».

Υπάρχει μια Παλαιστίνη, που δεν ξέρουμε πια πώς να την προφέρουμε χωρίς να τρέμει η φωνή μας.

Που μας τρομάζει όχι γιατί είναι μακριά,

αλλά γιατί τη βλέπουμε ζωντανά να πεθαίνει και συνεχίζουμε να μαγειρεύουμε μακαρόνια.

Να κλείνουμε την οθόνη.

Να λέμε “έλα, αρκετά, ας αλλάξουμε θέμα”.

Υπάρχουν 16χρονα κορίτσια που σκοτώνουν την ψυχή μιας συνομήλικής τους

με μια μπουνιά και μια κάμερα.

Κορίτσια που μεγάλωσαν όχι με παραμύθια αλλά με story views.

Που νιώθουν ισχύ όχι όταν αγαπούν, αλλά όταν χλευάζουν.

Και πίσω τους, σιωπηλοί γονείς με βλέμματα που δεν θυμούνται πια πώς λέγεται η λέξη “ευθύνη”.

Κι εμείς;

Εμείς ακόμα περνάμε με το τρένο από τα Τέμπη.

Από τη μνήμη ενός εγκλήματος που δεν θρήνησε όσο έπρεπε και δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

Επειδή η μνήμη κουράζει, και το αίμα ξεθωριάζει πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζαμε.

Κανείς δεν μπήκε φυλακή.

Κανείς δεν είπε «έφταιξα».

Μόνο κάτι συγγνώμες, γραμμένες σαν δελτία Τύπου.

Κι εμείς συνεχίζουμε.

Nα οδηγούμε, να παρκάρουμε, να ψηφίζουμε.

Σε αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Με παραμύθια για αγάπη, μέσα σε πραγματικότητες με φόβο.

Με λέξεις όπως "δικαιοσύνη",

όταν δεν έχουμε δει ποτέ πώς μοιάζει από κοντά.

Με "μη φοβάσαι", ενώ μέσα μας τρέμουμε για κάθε μέρα που ξημερώνει.

Και παρόλα αυτά, συνεχίζουμε.

Προσπαθούμε να είμαστε ήρεμοι, τρυφεροί, λογικοί.

Μαζεύουμε παιχνίδια απ’ το πάτωμα ενώ μέσα μας ουρλιάζουμε.

Τραγουδάμε καληνύχτα, ενώ γύρω μας ο κόσμος διαλύεται.

Κι αν τολμήσεις να το πεις, να το γράψεις, να το φωνάξεις,

θα σε πουν ευαίσθητο, υπερβολικό, θυμωμένο.

Και σ’ αυτό έχουν δίκιο.

Είμαι θυμωμένη.

Είμαι πληγωμένη.

Είμαι απογοητευμένη.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα…είμαι φοβισμένη.

Για το ποιος κόσμος θα μείνει στα παιδιά μας,

όταν εμείς πάψουμε να μπορούμε να τον σηκώσουμε.

Αλλά δεν πειράζει.

Εσείς συνεχίστε.

Συνεχίστε ό,τι κάνετε...

Μαζί κι εγώ.