Σπονδυλική στήλη

Η ψυχή μιας πολυκατοικίας

που αναπνέει στο σκοτάδι.

Πίσω από κάθε παράθυρο,

μια ιστορία που δεν θα ειπωθεί ποτέ φωναχτά.

Κάθε φως,

ένα σύμπαν μόνο του.

Ένα τραπέζι στρωμένο,

μια κουβέρτα μισοριγμένη στο πάτωμα,

μια σκιά που περνά βιαστικά,

ένα παιδί που διαβάζει πριν κοιμηθεί.

Ένα “σ’ αγαπώ” που δεν ειπώθηκε ποτέ,

ένα μήνυμα που έμεινε μισό,

μια ανάσα που έμεινε στη μέση.

Τα παράθυρα στέκουν το ένα πάνω στο άλλο,

σαν μια σπονδυλική στήλη από στιγμές.

Κάθε φως ένας παλμός,

κάθε σκοτάδι μια παύση.

Κι ανάμεσά τους, εγώ.

Παρατηρήτρια.

Με το βλέμμα κολλημένο απέναντι,

σαν να ψάχνω το δικό μου φως

ανάμεσα στα ξένα.

Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο

σε αυτό το θέαμα.

Μια αίσθηση κοινής μοναξιάς.

Σαν να ενώνονται όλοι αυτοί οι άγνωστοι

μέσα από τη νύχτα,

χωρίς να το ξέρουν.

Ο καθένας στο μικρό του σύμπαν,

κι εγώ να στέκομαι απέναντι,

να νιώθω ότι αν σβήσουν όλα,

θα μείνω κι εγώ στο σκοτάδι μαζί τους.

Κι όμως,

δεν είναι θλίψη αυτό που νιώθω.

Είναι μια γλυκιά γαλήνη,

μια αποδοχή της σιωπής,

της απόστασης,

της ζωής που συνεχίζεται

πίσω από κλειστά παράθυρα και πόρτρες.

Όσο υπάρχει έστω κι ένα φως αναμμένο,

υπάρχει και μια ψυχή που αντιστέκεται.

Κι αυτό, μέσα στη νύχτα,

μοιάζει με μικρό θαύμα.