Ας μιλήσουμε

Καμία σχέση δεν είναι τέλεια.

Πάντα υπάρχουν εκείνες οι φορές

που τα ζευγάρια εκνευρίζονται λίγο παραπάνω,

που λένε κουβέντες θυμού.

Όταν όμως οι συγκεκριμένες συμπεριφορές ξεπερνούν τα όρια,

τότε ασκείται βία.

Λεκτική και ψυχολογική.

Βία που αποδεδειγμένα προκαλεί σοβαρότατα προβλήματα στο αδύναμο μέλος της σχέσης.

Χειρότερο όλων,

η διαταραχή μετατραυματικού στρες ή (PTSD).

Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις ότι βρίσκεσαι σε μια τέτοια σχέση.

Η λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση δεν είναι κάτι που μπορείς να αντιληφθείς εύκολα.

Δεν έχει μώλωπες, δεν φωνάζει για βοήθεια.

Είναι ύπουλη, εισχωρεί στη ζωή σου αργά, σχεδόν αόρατα,

μέχρι να γίνει καθημερινότητα.

Ξεκινά με μικρά σχόλια που μειώνουν την αυτοεκτίμησή σου,

καλλιεργώντας σου συναισθήματα όπως είναι η ανασφάλεια, η αποδιοργάνωση,

η συναισθηματική εγκατάλειψη, το αίσθημα κατωτερότητας.

Συνεχίζει επικρίνοντάς σε, χειραγωγώντας σε, κατηγορώντας σε,

αποδίδοντας σου διαρκώς το φταίξιμο όσων δεν λειτουργούν στη σχέση σας.

Όντας διαρκώς δυσαρεστημένος ανεξάρτητα από το πόσα δίνεις εσύ στην σχέση αυτή.

Αρνείται να αποδεχτεί τα συναισθήματα σου,

προσπαθώντας να ορίσει εκείνος το πώς πρέπει να νιώθεις.

Σε αμφισβητεί ζητώντας σου να εξηγείς ξανά και ξανά το πώς νιώθεις,

χωρίς να αναγνωρίζει τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου.

Προσποιείται πως υπερασπίζεται την αλήθεια, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.

Σου λέει ότι είσαι υπερβολικά ευαίσθητη που πληγώνεσαι απ’ τα σκληρά του λόγια,

ενώ παράλληλα σε διαβεβαιώνει πως "σε αγαπάει"

κι ότι τα κάνει αυτά «μόνο για το καλό σου».

Η σχέση πάει καλά μόνο όταν γίνεται αυτό που θέλει ο άλλος.

Στο περίγυρο σας, τον οποίο ιδιωτικά πάντα υποτιμά καθώς νιώθει πολύ ανώτερος,

παρουσιάζει τη σχέση σας κι εσένα ως ιδανικά και αξιοζήλευτα,

φορώντας το «καλό του προσωπείο» για να γοητεύσει.

Γιατί ο θαυμασμός είναι αυτός που τρέφει τον ναρκισσισμό του.

Κι εσύ δικαιολογείς και σχεδόν υποστηρίζεις τις συμπεριφορές αυτές,

για να αποφύγεις τον αντίλογο και τις περαιτέρω εντάσεις.

Νιώθεις ανεπαρκής που δεν καταφέρνεις ποτέ να τον ικανοποιήσεις.

Νιώθεις άγχος και νευρικότητα.

Συχνά λες στον εαυτό σου «Σιγά να μη συμβαίνει σε ‘μένα»

ή «Δεν φταίει εκείνος, εγώ μάλλον φταίω που τον προκάλεσα».

Νιώθεις ότι δεν υπάρχει διαφυγή από αυτή τη σχέση

ή αρνείσαι ότι είσαι μέρος της.

Πέφτεις σε κατάθλιψη.

Και σκέφτεσαι,

μπορείς να αποδείξεις ότι δέχτηκες λεκτική και ψυχολογική βία;

Που είναι τα στοιχεία; Τα σημάδια;

Πώς να κάνεις αντιληπτό το επίπεδο ψυχικής δυσφορίας που βιώνεις;

Δύσκολο.

Ζεις τις συνέπειες, έχοντας αμφιβολίες για την ίδια σου την αντίληψη.

Νιώθοντας μια συνεχόμενη κριτική, έναν έλεγχο

και την απομόνωση από τους φίλους και την οικογένειά σου,

όλα καλυμμένα πίσω από έναν μανδύα «αγάπης» ή «φροντίδας».

Κι αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου σιγά σιγά.

Αρχίζεις να αμφισβητείς τα συναισθήματά σου, τις αποφάσεις σου,

ακόμα και την πραγματικότητα που εσύ αντιλαμβάνεσαι.

Νιώθεις παγιδευμένος σε ένα δίχτυ ενοχών και φόβου,

γιατί έχεις πειστεί ότι το πρόβλημα είσαι εσύ.

Γιατί ο άνθρωπος που ασκεί τη λεκτική και ψυχολογική βία

την χρησιμοποιεί ως μέσο για γίνει αυτό που θέλει.

Συνήθως το θύμα είναι ευάλωτο και ευαίσθητο.

Ο θύτης γνωρίζει την ψυχοσύνθεση του θύματος και βασίζεται σε αυτό.

Δεν τον ενδιαφέρει αν η συμπεριφορά του θα προκαλέσει βλάβη.

Η απειλή και η χρήση λεκτικών εκφράσεων που εμπεριέχουν τρομοκρατία είναι τα κύρια μέσα του.

Και κάπως έτσι καταλήγεις σ’ ένα σπρώξιμο,

ένα χαστούκι που «η συμπεριφορά σου προκάλεσε!».

Η κακοποίηση δεν σταματά ποτέ πραγματικά,

εκτός αν πάρεις τη πολύ δύσκολη απόφαση

να βάλεις όρια και να απομακρυνθείς.

Κάτι που απαιτεί τεράστια δύναμη, όταν ήδη έχεις αδειάσει συναισθηματικά.

Όταν ντρέπεσαι να αποδεχθείς και να παραδεχθείς

την απαξίωση του ίδιου σου του εαυτού.

Η πιο μεγάλη απογοήτευση, όμως,

έρχεται όταν συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι που θεωρούσες ότι θα ήταν δίπλα σου,

είτε δεν βλέπουν την κακοποίηση ή την δικαιολογούν.

Πόσες φορές δεν άκουσες το «δεν είναι τόσο κακός»

ή το «σε αγαπάει, γι' αυτό φέρεται έτσι»;

Είναι σαν να σβήνουν τη δική σου πραγματικότητα,

σαν να υποτιμούν τον πόνο και τη δυσκολία που πέρασες.

Οι φίλοι που θεωρούσες οικογένεια.

Εκείνοι που έμπαιναν στο σπίτι σου χωρίς δεύτερη σκέψη,

με τους οποίους μοιραζόσουν χαρές, γέλια, δυσκολίες.

Άλλοι κράτησαν μια ουδέτερη στάση, ίσως από φόβο μήπως αναμειχθούν

ή από το άβολο του πράγματος.

Άλλοι απομακρύνθηκαν αργά, χωρίς εξηγήσεις.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση δεν ήταν όμως η απομάκρυνσή τους,

αλλά η συνειδητοποίηση της αποδοχής και δικαιολόγησης της κακοποίησης.

Μια συνειδητοποίηση που σε έκανε να αναρωτηθείς

αν για εκείνους η κακοποίηση θεωρείται φυσιολογική.

Και η απάντηση είναι φυσικά προφανής.

Αδύναμοι άνθρωποι που αδυνατούν να βρουν το θάρρος να στηρίξουν

κι επιλέγουν να συγχωρήσουν, να δικαιολογήσουν, να σιωπήσουν.

Ίσως γιατί πρέπει πρώτα να παραδεχτούν

τι βιώνουν και τι δικαιολογούν στις δικές τους ζωές.

Δύσκολο να πρέπει, όχι μόνο να ξεπεράσεις την κακοποίηση,

αλλά να αντιμετωπίσεις και την προδοσία της αδιαφορίας

ή της ανοχής από τον περίγυρο σου.

Ό,τι κι αν ήταν,

αυτό που μένει στο τέλος

είναι η συνειδητοποίηση πως οι αληθινοί φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές,

όταν το "μαζί" δεν είναι εύκολο, αλλά αναγκαίο.

Μαθαίνεις λοιπόν να εκτιμάς τη σιωπή κάποιων,

όχι ως προδοσία, αλλά ως ένα μάθημα ζωής για το ποιους ανθρώπους θέλεις πραγματικά κοντά σου.

Συνειδητοποιώντας παράλληλα,

πως η δύναμη να σταματήσεις την κακοποίηση έρχεται από μέσα σου.

Εσύ βάζεις τα όρια,

εσύ διεκδικείς την αξία σου

και εσύ αφήνεις πίσω αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν.

Και αυτό, όσο κι αν πονάει,

είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία.

Αν βιώνεις μια τέτοια κατάσταση, μπορείς να καλέσεις την 24ωρη γραμμή SOS 15900, όπου θα σου παρέχουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι.