Πόνος

Και με ένα διαρκές βάρος στην καρδιά, πορεύομαι στη ζωή.

Ένα βάρος που μου κόβει την αναπνοή.

Ένα βάρος που δεν με αφήνει να γελάσω,

να χαρώ, να απολαύσω.

Ένα βάρος ασήκωτο…

Δεν νιώθω τίποτα.

Θλίψη μονό και ένα διαρκές μούδιασμα.

Θέλω να κλάψω και δεν έχω αγκαλιά.

Ψάχνω μια φροντίδα που δεν έχω.

Μια βουβή, τρυφερή αγκαλιά,

που θα με κρατήσει υπομονετικά και σφιχτά

μέχρι να καταφέρει να αδειάσει το μέσα μου από όλο αυτό το δάκρυ που συσσωρεύεται χρόνια.

Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς επικρίσεις,

χωρίς λόγια κι ανταλλάγματα…

Πονάω.

Κι ο πόνος είναι βαθύς, συνεχής, βασανιστικός και αδιέξοδος.

Μόνο φως, τα παιδιά μου.

Τα θαύματα μου.

Πόσα άδικα τους επιφυλάξαμε…

Πόσα πόνο και πίκρα που δεν τους αναλογεί…

Κι ούτε αυτό δεν καταλαβαίνουμε.

Ούτε αυτό δεν μπορούμε να διαχειριστούμε.

Τους φορτωνόμαστε για κλέψουμε από την όποια χαρά τους

ή ακόμα χειρότερα,

για να κερδίσουμε στιγμές εύνοιας τους.

Ντροπή μόνο νιώθω.

Και πόνο.

Και μοναξιά…

Πνίγομαι σε μια ζωή που δεν διάλεξα

και που δεν ξέρω να ζήσω.