ο καθρέφτης

Ξέρω πως η λέξη «χωρισμένη» ενοχλεί.

Γιατί η “χωρισμένη” γυναίκα

δεν είναι πια απλώς μια γυναίκα.

Είναι μια κατηγορία από μόνη της.

Κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα.

Κάνει τον κόσμο να κοιτάει αλλού,

να αλλάζει θέμα,

να χαμηλώνει τη φωνή.

Γιατί η γυναίκα που στάθηκε στα πόδια της,

που ξαναέφτιαξε τον εαυτό της,

γίνεται η υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ούτε οι σχέσεις,

ούτε οι ρόλοι,

ούτε οι τίτλοι που φοράμε

για να νιώθουμε ασφαλείς.

Γίνεται, όμως, και κάτι ακόμη.

Γίνεται η γυναίκα που τόλμησε αυτό που άλλες δεν τολμούν:

να αποδράσει, όταν έπρεπε, από το στερεότυπο,

να φύγει από τη δυστυχία που κρύβεται πίσω από την “κανονικότητα”,

να αρνηθεί την έλλειψη αγάπης που παρουσιάζεται

σαν συντροφικότητα.

Γίνεται εκείνη που επέλεξε την αλήθεια,

όσο κι αν πόνεσε,

αντί για μια ζωή που φαινόταν “τακτοποιημένη”.

Κι αυτή η επιλογή,

το θάρρος να σταθεί μόνη και να πει “ως εδώ”,

είναι που κάνει τους άλλους να νιώθουν άβολα.

Γιατί θυμίζει

πως πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Η χωρισμένη γυναίκα δεν είναι απειλή, ούτε έλλειμμα.

Είναι καθρέφτης.

Καθρέφτης που δείχνει τι σημαίνει να επιλέγεις τον εαυτό σου,

ακόμη κι όταν αυτό έχει κόστος.

Είναι παράξενο πώς η κοινωνία

—που μιλά συνεχώς για ελευθερία και αυτοδιάθεση—

φοβάται τόσο τη γυναίκα που πορεύεται μόνη της.

Που δεν χρειάζεται πια “πλαίσιο” για να υπάρχει.

Που ξαναβρίσκει τη φωνή της.

Που μαθαίνει να γελάει χωρίς να απολογείται,

να πηγαίνει όπου θέλει,

να επιλέγει με ποιους θέλει πραγματικά να μοιράζεται τον χρόνο της.

Η γυναίκα που τόλμησε,

να σταθεί στα πόδια της,

ξαφνικά γίνεται παράταιρη.

Ενοχλεί.

Επειδή δεν χωράει πια στο “σχήμα”,

δεν έχει τον σύζυγο δίπλα της να επιβεβαιώνει ότι είναι «κανονική».

Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι ρατσισμός.

Κοινωνικός, έμφυλος,

βαθιά ανήθικος.

Είναι η ανάγκη μιας κοινωνίας

να ελέγχει και να ταξινομεί τις γυναίκες

ανάλογα με το ποιον έχουν δίπλα τους.

Δεν φοράει όνομα,

αλλά φαίνεται στα βλέμματα, στις σιωπές,

στις “τυχαίες” παραλείψεις.

Στο “δεν θα νιώθεις άβολα αν είμαστε όλοι ζευγάρια;”,

λες και η συντροφικότητα είναι είδος που διακινείται μόνο ανά ζεύγη.

Λες κι αν δεν υπάρχει μέσα από κάποιον,

δεν υπάρχει καθόλου.

Κι όμως υπάρχει.

Ολόκληρη.

Με τα παιδιά της,

τη δουλειά της,

τις πληγές και τη δύναμή της.

Αλλά ξέρετε κάτι;

Η χωρισμένη γυναίκα δεν “χωρισμένη”.

Είναι ελεύθερη.

Κι αυτή η ελευθερία, όσο κι αν ενοχλεί,

είναι δική της κατάκτηση.

Δεν την κάνει λιγότερο γυναίκα,

λιγότερο αξιόπιστη, λιγότερο ανθρώπινη.

Την κάνει πιο αληθινή.

Κι είναι ντροπή, κοινωνική ντροπή,

να συνεχίζουμε να απομονώνουμε όσους δεν χωρούν στο καλούπι του “κανονικού”.

Κι αν σας ενοχλεί αυτό το δάχτυλο που σηκώνω,

σκεφτείτε:

Ίσως το κουνώ όχι εναντίον σας,

αλλά υπέρ όλων εκείνων που κουράστηκαν να ζητούν άδεια για να υπάρχουν.

Γιατί κάθε φορά που μια γυναίκα αποκλείεται από μια παρέα,

από ένα τραπέζι, από μια πρόσκληση,

η κοινωνία κάνει ένα βήμα πίσω.

Και κάθε φορά που μια γυναίκα σηκώνεται και λέει

«όχι, υπάρχω κι έτσι»,

όλες μας κάνουμε ένα βήμα μπροστά.