Ο γιατρός μας

Όταν έγινα μητέρα,

ο κόσμος μου άλλαξε για πάντα.

Από τη μια στιγμή στην άλλη,

γέμισε με αγωνίες, αβεβαιότητες και έναν ατέλειωτο φόβο:

θα μπορέσω να τα προστατεύσω;

Θα ξέρω τι είναι σωστό;

Θα τα κρατήσω ασφαλή από όλα όσα δεν μπορώ να ελέγξω;

Σε όλες αυτές τις σκέψεις και τις αμφιβολίες, υπήρξες εσύ.

Ο παιδίατρος των παιδιών μου,

ο δικός μας άνθρωπος.

Ήσουν εκεί από την πρώτη κιόλας μέρα,

όταν κρατούσα στην αγκαλιά μου το μικροσκοπικό κορμάκι τους

και αναρωτιόμουν αν αναπνέουν σωστά,

αν τρέφονται αρκετά, αν κρυώνουν.

Με ένα βλέμμα καθησυχαστικό και μια ζεστή φωνή,

μου έμαθες να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη φορά,

όταν ο πρώτο τους πυρετόβηχα με έκανε να πανικοβληθώ.

Ήταν αργά το βράδυ, και το τηλέφωνο στα χέρια μου έτρεμε.

Πήρα τον αριθμό σου,

και πριν καν ακουστεί η φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής,

ήξερα πως θα μου πεις ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν:

«Ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά.»

Και πήγαν.

Ήσουν πάντα εκεί.

Με ένα χαμόγελο που καθησύχαζε τον πανικό μου,

με μια φωνή ήρεμη,

γεμάτη σιγουριά,

με εκείνη τη μοναδική σου ικανότητα να μετατρέπεις τον φόβο σε δύναμη.

Δεν ήσουν απλώς ο παιδίατρος των παιδιών μου.

Ήσουν ο άνθρωπος που με στήριξε σαν μάνα,

που με δίδαξε να ακούω τα παιδιά μου,

να αναγνωρίζω τις ανάγκες τους,

να καταλαβαίνω πως η αγάπη και η υπομονή

είναι τα καλύτερα φάρμακα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συζητήσεις μας,

τα μικρά μυστικά που μου αποκάλυπτες για να διαχειριστώ τις αγωνίες μου.

Κάθε φορά που περνούσες το κατώφλι του σπιτιού μας,

ένιωθα να γεμίζεις τον χώρο, κατανόηση και αγάπη.

Είχες μια μοναδική ικανότητα να κάνεις τα παιδιά να χαμογελούν,

να σε εμπιστεύονται, να σε αγαπούν σαν να ήσουν οικογένειά τους.

Και κάπως έτσι,

γινόσουν στα μάτια μας κάτι παραπάνω από γιατρός

– ήσουν ο φύλακας άγγελός μας.

Πάντα γλυκός, ευγενικός, ταπεινός, με μια αστείρευτη δύναμη να φροντίζεις τους άλλους.

Ήξερες να ακούς, να καταλαβαίνεις ακόμα και όσα δεν σου λέγαμε.

Και ήσουν πάντα εκεί, κάθε φορά που σε χρειαζόμασταν,

χωρίς να λογαριάζεις μέρα ή νύχτα.

Όταν έμαθα πως έφυγες,

ένιωσα σαν να χάνω ένα κομμάτι της οικογένειάς μας.

Πώς γίνεται να μην σε ξαναδώ;

Πώς γίνεται να μην ακούσω ξανά εκείνο το ήρεμο

«μην ανησυχείς, θα περάσει»;

Τα παιδιά με ρωτάνε κι εγώ, με έναν κόμπο στον λαιμό,

τους λέω πως οι άγγελοι δεν μας αφήνουν ποτέ,

απλά μας προσέχουν από λίγο πιο μακριά.

Σε ευχαριστώ για όλα.

Για την αγάπη και τη φροντίδα που πρόσφερες στα παιδιά μου,

για τις αμέτρητες φορές που στάθηκες δίπλα μας,

για το αποτύπωμα που άφησες στις ζωές μας.

Ήσουν ένας εξαίρετος επιστήμονας,

αλλά πάνω απ’ όλα, ένας υπέροχος άνθρωπος.

Και γι’ αυτό δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Θα σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας,

σε κάθε γέλιο των παιδιών μου,

σε κάθε φορά που θα ακολουθώ μια από τις συμβουλές σου,

σε κάθε στιγμή που θα σκέφτομαι πόσο τυχεροί ήμασταν που σε είχαμε στη ζωή μας.

Θα μας λείψεις, αγαπημένε μας γιατρέ.

Σε ευχαριστούμε για όλα.