Μια Ελλάδα φλέγεται

Μια Ελλάδα φλέγεται.

Όχι μόνο από τον ήλιο του Ιούλη.

Αλλά από την εγκατάλειψη.

Από την αδιαφορία που καίει πιο ύπουλα κι από τη φωτιά.

Από βλέμματα που αποστρέφονται,

και χέρια που δεν σηκώνονται να σώσουν ό,τι ακόμα σώζεται.

Μια χώρα ευλογημένη.

Με φως που λούζει τις αυλές,

με πεύκα που κάποτε μύριζαν καλοκαίρι,

με ακτές που έμοιαζαν με ζωγραφιά,

με βουνά που έστεκαν περήφανα,

πριν γίνουν στάχτη.

Μια χώρα που ο Θεός της έδωσε τα πάντα

κι ο άνθρωπος της της τα πήρε πίσω με αδιαφορία.

Φλέγεται η Ελλάδα.

Όχι μόνο στα δάση της,

αλλά και στην καρδιά της.

Στις πόλεις που πνίγονται σε καπνούς,

στα χωριά που σβήνουν δίχως κάμερες,

στους ανθρώπους που κοιμούνται στα αυτοκίνητα 

γιατί το σπίτι τους έγινε κάρβουνο.

Φλέγεται στα ψεύτικα δελτία,

στα λόγια τα μεγάλα,

στα “έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό”

και στα “προέχει η αποκατάσταση της κανονικότητας”

λες κι η ζωή είναι διακόπτης που τον γυρνάς μόλις σβήσει η φλόγα.

Κι εμείς;

Ανίσχυροι, εξουθενωμένοι, εξοργισμένοι.

Να κοιτάμε τον ουρανό και να προσευχόμαστε για λίγο αέρα.

Να κρατάμε λάστιχα και μπουκάλια νερό,

λες κι έτσι πολεμιέται η καταστροφή.

Αλλά αυτό που καίει πιο πολύ,

είναι πως το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο.

Και θα το ξαναδούμε.

Γιατί ποτέ δεν αλλάζει κάτι.

Γιατί πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Γιατί η μνήμη του πόνου σβήνει μόλις ξεκινήσει η επόμενη σεζόν.

Μια Ελλάδα φλέγεται.

Και φλέγεται πρώτα η ελπίδα μας.

Πως κάποτε, 

κάποιος θα νοιαστεί αρκετά

για να μη χρειαστεί να ξαναγράψουμε τέτοιο κείμενο.

Πως κάποτε, 

θα σωθούμε πριν πιάσει η φωτιά.

Όχι μετά.

Όχι ξανά.

(Η φωτό είναι αυτό @forecastweather.gr)