Μην σταματάς να γράφεις

«Μην σταματάς να γράφεις»,

μου είπε ο δάσκαλος.

Κι ήταν σαν να μου έδωσε ανάσα.

Γιατί κάθε φορά που γράφω,

κάτι μέσα μου ησυχάζει.

Κάτι βρίσκει τον δρόμο του.

Κάτι που δεν ήξερα πως υπήρχε.

Οι λέξεις είναι τα χέρια μου.

Απλώνουν, αγγίζουν, θυμούνται.

Πονάνε κι αγαπούν μαζί.

Κάποιες μέρες δεν βγαίνει τίποτα.

Η οθόνη με κοιτάζει κενή.

Κι εγώ της λέω, «περίμενε λίγο».

Γιατί ξέρω πως θα έρθουν.

Πάντα έρχονται οι λέξεις.

Δεν γράφω για να με διαβάσουν.

Γράφω για να σταθώ.

Για να μη χαθώ μέσα στη σιωπή.

«Μην σταματάς να γράφεις», μου είπε.

Κι αποφάσισα πως πρέπει να γράφω πιο τακτικά.

Όχι μόνο όταν πονάω.

Όχι μόνο όταν φοβάμαι.

Όχι μόνο όταν δεν έχω τίποτα να πω.

Αλλά συνέχεια.

Γιατί το γράψιμο είναι αυτό που με κρατά.

Ζωντανή.

Αληθινή.

Εγώ.

Κάποιες νύχτες γράφω χωρίς να βλέπω.

Μόνο νιώθω.

Το φως μικραίνει, μα οι λέξεις μεγαλώνουν.

Ανοίγουν δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν.

Γράφω για όσους έμειναν.

Για όσους έφυγαν χωρίς να προλάβουν να τους πω.

Για εκείνα που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κι όμως, ακόμα βαραίνουν τον αέρα.

Μερικές φορές γράφω πάνω σε πληγές.

Και το "χαρτί" γίνεται επίδεσμος.

Άλλες φορές γράφω με χαμόγελο.

Και το "χαρτί" γίνεται γιορτή.

Οι λέξεις έχουν σώμα.

Μυρίζουν, αναπνέουν, δακρύζουν.

Μερικές με βρίσκουν στον ύπνο μου.

Άλλες μου χτυπούν την πόρτα πρωί πρωί.

Δεν διαλέγω τι να γράψω.

Με διαλέγει αυτό.

Κι εγώ απλώς ακούω.

Απλώς αφήνομαι.

Γιατί όταν γράφω, είμαι πιο κοντά μου.

Πιο ήσυχη.

Πιο αληθινή.

Κι όσο έχω χαρτί, όσο έχω ψυχή, δεν θα σταματήσω.

Όπως είπε κι ο δάσκαλος «Μην σταματάς να γράφεις».

Κι εγώ δεν σταματώ.

Γιατί έτσι υπάρχω.