«Με τι ασχολείσαι;»

«Με τι ασχολείσαι;»

Με ρωτούν οι άνθρωποι όταν με γνωρίζουν πρώτη φορά.

«Κυρίως με τα παιδιά μου», απαντώ.

Κι η φωνή μου κουβαλά πάντα έναν τόνο

που γέρνει λίγο προς τη μελαγχολία.

Γιατί βαθιά μέσα μου υπάρχει συχνά η σκέψη

πως θα μπορούσα να είχα γίνει κάτι άλλο.

Κάτι σπουδαίο.

Να είχα αφήσει το σημάδι μου στον κόσμο.

Να ήμουν μια γνωστή φωτογράφος.

Μια καλλιτέχνιδα με έργα που ταξιδεύουν παντού.

Να είχα ένα όνομα που να προφέρεται με θαυμασμό.

Μια καριέρα που να κουβαλά τη λάμψη του «μεγάλου».

Κι όμως, επέλεξα έναν άλλον δρόμο.

Κοιτάζω τον γιο μου.

Δεκαεπτά χρονών.

Ένας νεαρός άντρας γεμάτος υποσχέσεις.

Όμορφος.

Με χιούμορ που φωτίζει το δωμάτιο.

Με ενσυναίσθηση που σπανίζει στην ηλικία του.

Με αρχές που δεν τις δίδαξα, αλλά τις καλλιέργησα με το παράδειγμα.

Κι εκείνος τις έκανε δικές του.

Κοιτάζω την κόρη μου.

Δέκα χρονών.

Ένα πλάσμα λαμπερό σαν ήλιος πρωινού καλοκαιριού.

Τρυφερή, με καρδιά γεμάτη καλοσύνη.

Με τρόπους που σε κάνουν να την κοιτάς με θαυμασμό.

Με ταλέντα που ξεδιπλώνονται σαν μικρά θαύματα, μέρα με τη μέρα.

Κι αναρωτιέμαι πώς χωράει τόση ομορφιά σε ένα τόσο μικρό κορμί.

Κι εγώ μεγαλώνω.

Κι αρχίζω να συνειδητοποιώ πως δεν θα κάνω άλλα παιδιά.

Πως δεν θα ξαναζήσω εκείνες τις πρώτες ανάσες ενός νεογέννητου στο στήθος μου.

Δεν θα ξαναδώ άλλα πρώτα βήματα να τρεμοπατούν μπροστά μου.

Δεν θα ξανακούσω για πρώτη φορά τη λέξη «μαμά» να προφέρεται με δειλή φωνή.

Κι αυτή η συνειδητοποίηση με γέμισε θλίψη.

Μια θλίψη βαθιά, σχεδόν σωματική.

Γιατί ξαφνικά κατάλαβα κάτι,

που ίσως πάντα ήξερα αλλά ποτέ δεν ομολόγησα.

Ότι αυτό που αγαπώ περισσότερο να κάνω στη ζωή μου

είναι να είμαι η μαμά τους.

Ότι αυτή είναι η πιο σπουδαία «καριέρα» που μπόρεσα να έχω.

Ότι όλα τα άλλα, όσο μεγάλα κι αν φαίνονται,

δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό.

Να βλέπω τα μάτια τους να γελούν.

Να σκουπίζω τα δάκρυά τους.

Να είμαι εκεί όταν διστάζουν.

Να τους κρατάω όταν πέφτουν.

Να τους σπρώχνω μπροστά όταν φτερουγίζουν.

Να ξέρω πως σε αυτά τα δύο πλάσματα

έχω δώσει ό,τι πιο καθαρό και αληθινό υπάρχει μέσα μου.

Κι έτσι, όταν με ρωτούν «με τι ασχολείσαι;»

ίσως η απάντηση να μην είναι «κυρίως με τα παιδιά μου».

Ίσως να είναι:

«Ασχολούμαι με το πιο σπουδαίο έργο που μου χαρίστηκε ποτέ.

Με το να είμαι η μαμά τους».

Κι αυτό, τελικά, δεν είναι λίγο.

Είναι το πιο μεγάλο.