Η Μάνη

Εδώ στη Μάνη.

Μετά από τόσα χρόνια που δεν μπορώ πια να τα μετρήσω,

σαν κύματα που έρχονται και φεύγουν,

μα αφήνουν πάντα το αλάτι τους πάνω στην ψυχή.

Εδώ στη Μάνη.

Στον τόπο που κυλάει μέσα στις φλέβες μου,

που ανασαίνει μέσα στη μνήμη,

που κατοικεί στα πιο φωτεινά, 

άγρια και ανέμελα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας.

Εδώ στη Μάνη.

Στα καταγάλανα, 

ανεξάντλητα νερά της,

που σε ξεγυμνώνουν από κάθε ψεύτικο βάρος.

Στα άγρια, 

αλμυρά βράχια της που σμιλεύουν χαρακτήρες,

που διδάσκουν πως η ομορφιά δεν είναι εύκολη,

πως χρειάζεται αντοχή, 

κόπο και ψυχή για να τη φτάσεις.

Στα δεκαπέντε χρόνια που πάλευα 

να χωρέσω σε μια ζωή

που δεν ήταν φτιαγμένη για μένα,

άφησα πίσω τόπους, μυρωδιές, χρώματα,

άφησα πίσω κι ένα κομμάτι μου,

ίσως το πιο αληθινό.

Κι όμως, 

οι τόποι που αγάπησες ποτέ δεν χάνονται.

Δεν σβήνουν, δεν ξεθωριάζουν.

Σε περιμένουν υπομονετικά,

σαν σπίτια που δεν κλείνουν ποτέ τις πόρτες τους.

Σε καλούν ξανά με τη σιωπή 

και την ομορφιά τους,

για να σε θυμίσουν ποιος είσαι.

Κι έτσι γύρισα.

Για να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Για να ξανασυναντήσω τα συναισθήματα που είχα θάψει βαθιά,

σαν θησαυρούς που δεν τολμούσα να αγγίξω.

Για να δείξω στα παιδιά μου τον τόπο που με μεγάλωσε,

με το φως του, με την τραχύτητά του, 

με την μοναδικότητα του.

Αλλά και για να τον ξαναμάθω κι εγώ,

σαν να τον βλέπω πρώτη φορά.

Με μάτια πιο ώριμα,

με καρδιά πιο ανοιχτή,

με ψυχή διψασμένη για ρίζες, 

για φως,

για όλα εκείνα που είναι απλά,

και γι’ αυτό αληθινά.