Η κυρία Ιωάννα

Το πορσελάνινο σερβίτσιο της γιαγιάς. 

Με τα λεπτεπίλεπτα χρυσά φινιρίσματα και τα μικρά, ξεθωριασμένα ροδοπέταλα που στόλιζαν κάθε πιάτο. 

Ήταν εκεί, κλεισμένο στο μπουφέ, πάντα προσεκτικά στοιβαγμένο,

με τα φύλλα της εφημερίδας ανάμεσα στα κομμάτια του,

σαν μια ασπίδα απέναντι στον χρόνο και στη φθορά.

Δεν το είχα χρησιμοποιήσει ποτέ.

Ήταν το καλό μου, το πολύτιμο, το ακριβό. 

Ήταν αυτό που θα έβγαζα μόνο σε «ιδιαίτερες περιστάσεις». 

Μόνο που οι περιστάσεις αυτές δεν έρχονταν ποτέ. 

Ή ίσως κι όταν έρχονταν, 

πάντα υπήρχε μια μικρή ανησυχία μην τυχόν και σπάσει κάποιο φλιτζάνι, 

μην τυχόν κι αφήσει ένα σημάδι το κουτάλι στο πιάτο. 

Κι έτσι έμενε εκεί, μέσα στο σκοτάδι του ντουλαπιού, 

με τη μυρωδιά του παλιού ξύλου να το αγκαλιάζει, 

σαν να το προστατεύει από τον κόσμο.

Μια φορά μόνο αποφάσισα να το στρώσω. 

Για την κυρία Ιωάννα.

Η κυρία Ιωάννα ήταν αρχόντισσα. Κομψή, με εκείνη την παλιά αστική φινέτσα που σπανίζει πια. 

Μιλούσε με εκείνο τον τρόπο που έμοιαζε πως ζύγιζε κάθε λέξη

πριν την αφήσει να βγει από τα χείλη της. 

Και ήξερα πως αν κάποιος θα εκτιμούσε το σερβίτσιο, 

θα ήταν εκείνη. 

Γι’ αυτό το έβγαλα από το σκοτάδι. 

Έπλυνα με προσοχή κάθε κομμάτι, 

σκούπισα τη σκόνη από τα ποτήρια

και το στρώσιμο ήταν τέλειο – 

λες και περίμενα μια βασίλισσα.

Αλλά η κυρία Ιωάννα δεν ήρθε.

Λίγες ώρες πριν το δείπνο, 

πήρα ένα τηλέφωνο. 

«Νιώθω μια αδυναμία σήμερα, καλύτερα να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά», 

είπε με τη γνώριμη, γλυκιά φωνή της. 

Και το άλλοτε λαμπερό τραπέζι έμεινε άδειο, 

με τα πορσελάνινα πιάτα να κοιτούν το ένα το άλλο σιωπηλά.

Δεν προλάβαμε να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.

Η κυρία Ιωάννα έφυγε. 

Χωρίς θόρυβο, χωρίς υπερβολές. 

Και το σερβίτσιο; 

Ξαναμπήκε στο ντουλάπι. 

Πίσω στις ίδιες θέσεις, με τις εφημερίδες να το τυλίγουν πάλι. 

Μόνο που τώρα, κάθε φορά που το κοιτούσα, δεν έβλεπα μόνο πορσελάνινα κομμάτια. 

Έβλεπα τη χαμένη ευκαιρία.

Μας αρέσει να φυλάμε τα όμορφα πράγματα για «μια μέρα». 

Να κρατάμε τα καλά ρούχα στις ντουλάπες, 

τα ακριβά σερβίτσια στα ντουλάπια, 

τις πιο τρυφερές λέξεις στα χείλη. 

Λες και η ζωή μας χρωστάει χρόνο. 

Λες και το «αργότερα» είναι δεδομένο.

Αλλά τίποτα δεν είναι. 

Όλα φεύγουν.

Γι’ αυτό εκείνη τη φορά που ένιωσα την απουσία της έντονα, 

πήρα το σερβίτσιο 

και το έστρωσα. 

Μόνη μου. 

Σέρβιρα ένα φλιτζάνι τσάι και κάθισα στο τραπέζι κοιτώντας τα λεπτεπίλεπτα σχέδια. 

Ένιωσα τη δροσιά της πορσελάνης στα χέρια μου

και κατάλαβα πως ήταν όμορφο, 

όχι γιατί ήταν ακριβό, 

αλλά γιατί κουβαλούσε μέσα του ό,τι δεν ειπώθηκε ποτέ.

Από εκείνη τη μέρα, αποφάσισα να το χρησιμοποιώ συχνά. 

Σε μικρές, καθημερινές στιγμές.

Γιατί τίποτα δεν αξίζει να μένει κλειδωμένο. 

Ούτε τα σερβίτσια, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα συναισθήματα…