Είμαι απλώς ένας άνθρωπος

Δυστυχώς, δεν μελέτησα ιστορία όσο θα έπρεπε.

Το ξέρω. Το νιώθω.

Και το λέω χωρίς υπερηφάνεια,

μόνο με ειλικρίνεια.

Κι ας μου το έλεγε η μητέρα μου από παιδί:

«Αν δεν ξέρεις ιστορία και γεωγραφία,

είσαι αγράμματη.

Δεν έχεις πυξίδα,

ούτε για τον εαυτό σου

ούτε για τον κόσμο γύρω σου».

Δεν το έλεγε με σκληρότητα.

Το έλεγε με εκείνον τον τόνο που έχουν οι μάνες

όταν ξέρουν τι λένε,

και το λένε για το καλό σου.

Και να, που μεγαλώνοντας,

καταλαβαίνω τι εννοούσε.

Όχι γιατί μου λείπουν οι ημερομηνίες, τα γεγονότα ή οι συνθήκες.

Αλλά γιατί νιώθω πως, αν ήξερα καλύτερα,

ίσως να καταλάβαινα πιο βαθιά το γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Ίσως να είχα περισσότερα λόγια.

Ίσως να μπορούσα να εξηγήσω – έστω στον εαυτό μου –

το πώς γίνεται να ζούμε έναν σύγχρονο εφιάλτη,

και να μοιάζει… φυσιολογικός.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Όσο κι αν μετανιώνω για όσα δεν έμαθα,

ξέρω καλά ένα πράγμα:

Για να αντιδράσεις στη σφαγή παιδιών

δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ιστορία.

Δεν χρειάζεται να ξέρεις γεωγραφία.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τους λαούς, τις θρησκείες, τις διαμάχες.

Δεν χρειάζεται να έχεις δίκιο ή άποψη ή ανάλυση.

Χρειάζεται μόνο κάτι βασικό:

Να έχεις ψυχή.

Να έχεις καρδιά.

Να μπορείς να νιώσεις.

Να βλέπεις ένα παιδί που ξεψυχάει

και να θες να ουρλιάξεις.

Να βλέπεις μια μητέρα που θρηνεί το παιδί της

και να μη μπορείς να πάρεις ανάσα.

Να σου κόβεται η φωνή όταν βλέπεις σκόνη,

αίμα και παιχνίδια διαλυμένα.

Να μην αντέχεις να βλέπεις άλλο.

Αλλά να μην μπορείς και να το προσπεράσεις.

Δεν ξέρω τι φταίει που δεν αντιδρούμε.

Που συνεχίζουμε τη μέρα μας,

σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Που βλέπουμε εικόνες φρίκης

και τις προσπερνάμε όπως τα stories στο Instagram.

Δεν ξέρω πότε έγινε ο κόσμος τόσο σκληρός.

Πότε έγινε η σιωπή τόσο φυσιολογική.

Πότε συνηθίσαμε την απώλεια, τον θάνατο, τη φρίκη.

Δεν ξέρω τι άνθρωποι είμαστε πια.

Αν είμαστε όντως “άνθρωποι”.

Ή αν απλώς φοβισμένοι, αποστασιοποιημένοι θεατές

μιας κόλασης που δεν μας αγγίζει άμεσα.

Μα εγώ, όσο κι αν δεν τα ξέρω όλα,

ξέρω αυτό:

Όταν πεθαίνουν παιδιά,

ο κόσμος μας χάνει το νόημά του.

Δεν υπάρχει καμία πλευρά που να δικαιολογεί τον θάνατο ενός παιδιού.

Καμία πατρίδα, κανένας θεός, καμία τιμωρία,

κανένας λόγος.

Κι όταν το αίμα γίνεται πιο “φυσικό” από το νερό,

τότε πρέπει να σταματήσουμε.

Να φωνάξουμε.

Να σπάσουμε τη σιωπή.

Γιατί αλλιώς, χάνουμε πρώτα την ψυχή μας,

και μετά… την ίδια την ανθρωπιά.

Δεν είμαι ιστορικός.

Δεν είμαι πολιτικός.

Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που δεν μπορεί άλλο

να βλέπει τα παιδιά να σβήνουν

και οι μεγάλοι να σιωπούν.