Είμαι

Είμαι οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ,

κι εκείνες που φώναξα μόνο μέσα μου.

Είμαι τα χαμόγελα που χάρισα στους άλλους

κι εκείνα που ξέχασα να δώσω σε μένα.

Είμαι οι νύχτες που κράτησα το φως αναμμένο,

περιμένοντας μια απάντηση, ένα χέρι,

ένα "είμαι εδώ".

Κι είμαι κι η σιωπή που ήρθε αντ’ αυτού.

Είμαι η αγκαλιά που ανοίγω χωρίς να ζητηθεί,

η μάνα, η φίλη, η σύντροφος,

η γυναίκα που λυγίζει αλλά δεν σπάει.

Είμαι τα όνειρα που τόλμησα,

και τα άλλα — εκείνα που κρύφτηκαν από φόβο.

Είμαι ο έρωτας που έδωσα απλόχερα

κι η πληγή που ακόμα μαθαίνω να γιατρεύω.

Είμαι οι δρόμοι που δεν πήρα,

οι αποφάσεις που καθυστέρησα,

οι φορές που άκουσα την καρδιά

ενώ η λογική ούρλιαζε να φύγω.

Είμαι το παιδί που δεν πρόλαβε να μιλήσει

και η γυναίκα που τελικά βρήκε τη φωνή της.

Είμαι όσα με πλήγωσαν

κι όσα με γλύκαναν παρά τον πόνο.

Είμαι η φλόγα που δεν έσβησε,

παρ’ όλες τις καταιγίδες.

Είμαι αυτή που κάθε μέρα ξαναγεννιέται

μέσα από τα συντρίμμια και το φως.

Είμαι η δύναμη.

Είμαι η ευαισθησία.

Είμαι εγώ.

Κι αυτό αρκεί.