Reunion

Χθες βράδυ βρεθήκαμε ξανά.

Όχι όπως τότε, 

αλλά σαν τότε.

Ίδιες φωνές, ίδιο γέλιο, 

ίδιο βλέμμα όταν κοιταζόμασταν με νόημα χωρίς να χρειάζεται να πούμε πολλά.

Κάποιοι δεν χαθήκαμε ποτέ.

Κάποιοι χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Κάποιοι είχαμε χρόνια να τα πούμε

κι όμως, χτες, ήταν σαν να είχαμε σταθεί μαζί στο προαύλιο μόλις χθες.

Άλλοι γνωριζόμαστε από τα 6 μας, 

από τότε που τα θρανία έμοιαζαν τεράστια και ο κόσμος ανεξερεύνητος.

Κι άλλοι βρεθήκαμε λίγο πιο μετά, 

στα διαλείμματα του λυκείου, 

όταν τα όνειρα άρχισαν να παίρνουν μορφή 

και τα βλέμματα απέκτησαν βάρος.

Άλλοι κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, 

άλλοι δημιούργησαν καινούργια στην πορεία, 

και άλλοι προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις της ζωής.

Όλοι όμως τα κατάφεραν,

ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Οι καθηγητές μας, σταθερά εκεί.

Με την ίδια αξιοπρέπεια, 

την ίδια αγάπη,

την ίδια διακριτική παρουσία.

Όχι μόνο για τις γνώσεις που μας έδωσαν, αλλά για το ήθος τους. 

Για τον τρόπο που μας έμαθαν να στεκόμαστε στη ζωή.

Μεγαλώσαμε. 

Όλοι.

Αλλά μέσα μας κρατήσαμε εκείνη την παιδικότητα που μας ένωνε πάντα. 

Το βλέμμα του παιδιού που δεν φοβάται να αγαπήσει, 

να γελάσει, 

να ανήκει.

Η ζωή περνάει, αλλά δεν χάνεται 

όταν έχει χτιστεί μέσα σε σχολικές αίθουσες γεμάτες φωνές, γνώση, 

ευθύνη, ξεγνοιασιά, 

χιούμορ και αγάπη.

Ήταν ένα βράδυ γεμάτο ευγνωμοσύνη.

Γιατί όσο κι αν περνά ο καιρός, 

κάποιοι δεσμοί είναι βαθύτεροι 

κι από τον χρόνο.

Και κάποιοι άνθρωποι, 

είναι για πάντα “οι δικοί σου”.

Στα επόμενα…