Ο Μίκης

Πρώτες, ζεστές ακόμα,

ημέρες της πρώτης δημοτικού.

Στο μπαλκόνι του σπιτιού μας η μαμά, 

μου σιγοτραγουδάει…

Στο περιγιάλι το κρυφό 

κι άσπρο σαν περιστέρι…

Τραγούδι που η νεαρή τότε δασκάλα μου,

Μαρία Κρέτση αν θυμάμαι, 

είχε ζητήσει να μάθουμε να τραγουδάμε.

Κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο…

Βράχο βράχο τον καημό μου

τον μετράω και πονώ…

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ

περιστεράκι στον ουρανό…

Βάρκα στον γιαλό, βάρκα στον γιαλό,

γλάστρα με ζουμπούλι και βασιλικό…

Κι όλα αυτά, έξι μόλις ετών.

Αργότερα στις σχολικές γιορτές, 

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή…

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…

Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή…  

Τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ 

που πάει να πει σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή…

Αλλά και στις μπουάτ λίγο μεγαλύτεροι,

Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου…

Αστέρι μου, φεγγάρι μου

της άνοιξης κλωνάρι μου…

Και μετά, 

στις σπουδαίες στιγμές της ενηλικίωσης μας,

Κοιμήσου αγγελούδι μου, 

γλυκά με το τραγούδι μου…

Και φυσικά σε όλα τα γλέντια,

Συρτάκι! 

Όλες μας οι αναμνήσεις.

Όλη μας η ζωή με soundtrack τη μουσική του.

Ο Μίκης όμως, 

δεν ήταν μόνο ο συνθέτης των αναμνήσεων μας.

Δεν ήταν μόνο ο άνθρωπος που μελοποίησε τους τεράστιους ποιητές μας.  

Δεν ήταν μόνο ο αστείρευτος δημιουργός,

ο πολιτικός με το κριτικό πνεύμα. 

Ο Μίκης ήταν το υπόδειγμα της ζωής. 

Η φωνή του λαού μας.

Η υπενθύμιση τους καθήκοντος μας. 

Ο Μίκης ήταν ο ακούραστος φρουρός του έθνους μας. 

Η ασφάλεια της ταυτότητας μας.

Ο Μίκης ήταν το βλέμμα εκείνο που απέτρεπε, 

από φόβο και σεβασμό μαζί, 

το άτακτο παιδί από την μεγάλη αταξία.

Ήταν το χέρι εκείνο, 

που τραβούσε το αυτί 

όποιου τολμούσε και να διανοηθεί 

να αμφισβητήσει, να εμπαίξει, να υποτιμήσει

την ιστορία, την υπόληψη, την αξιοπρέπεια 

της Ελλάδας και του Έλληνα. 

Αυτό το βλέμμα έσβησε.

Αυτό το χέρι χάθηκε.

Κι εγώ ένιωσα να χάνω την ασφάλεια της ταυτότητα μου.

Ένιωσα μαζί με την θλίψη

κι έναν ανεξήγητο φόβο. 

Σαν να έμεινε πια η Ελλάδα απροστάτευτη.-

Βρέχει (και) στη καρδιά μου…