emMOMuelle

Τα τελευταία 14 χρόνια έζησα 3 γυναικολογικά χειρουργεία,
5 εγκυμοσύνες,
2 αυτόματες αποβολές,
1 παλίνδρομη κύηση,
3 αποξέσεις,
2 γέννες,
2 καισαρικές τομές.
Έμεινα 13 μήνες στο κρεβάτι
-περίπου 390 μέρες, οι 150 εξ αυτών σε ακινησία.

Είχα έναν επιπωματικό πλακούντα.

Έκανα πολλά πολλά τεστ εγκυμοσύνης,
ακόμα πιο πολλές Β' χορειακές,
1 αμνιοπαρακέντηση,
2 περιδέσεις τραχήλου,
2 εμβρυοκαρδιογραφήματα
και πολλές πολλές εξετάσεις.

Ξεπέρασα μια βαριά και μακροχρόνια επιλόχειο
και άλλη μια πιο σύντομη και πιο ανώδυνη.
Χωρίς τη βοήθεια ειδικού.
Δυστυχώς.

Έζησα το άγχος & την αγωνία της βουβής αναμονής για Τρισωμία 21.
Όχι δεν κράτησε μέρες.
Κράτησε μήνες.

Την επιπλοκή καισαρικής.
20 σχεδόν ημέρες αιμορραγούσε.
Αιμορραγούσε!
Το μωρό ήταν 4 ημέρων.

Πήρα και έχασα 30 κιλά.
Όχι συνολικά.

Μέσα στο διάστημα αυτό ο μπαμπάς μου έφυγε...

Άγχος, αγωνία, μοναξιά.
Δεν σταμάτησα να γελάω ποτέ.
Έκλαψα.
Έμεινε μέσα μου πολύ κλάμα ακόμα.

Δυο παιδιά.
Δυο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες,
δυο εντελώς διαφορετικές ηλικίες με απολύτως διαφορετικές ανάγκες,
που προσπαθώ καθημερινά να ικανοποιώ στον μέγιστο βαθμό.

Στον απολογισμό της κάθε ημέρας,
βλέποντας τα χαμογελαστά τους πρόσωπα,
νιώθω πως μάλλον καλά τα κατάφερα και σήμερα.

Και η ικανοποίηση αυτή επισκιάζει τα πάντα.
Αυτό το "τα πάντα" περικλύει τα πάντα!

Όχι δηλαδή μόνο την απόλαυση της μητρότητας,
αλλά κυρίως όλα αυτά, που για κάποιον περίεργο λόγο
εμείς οι γυναίκες ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε πως μας συμβαίνουν.

Την κούραση,
το ξενύχτι,
τους μαύρους κύκλους,
το αχτένιστο μαλλί,
το τρέξιμο,
το άγχος,
την άγνοια,
τα ασταμάτητα δρομολόγια στις εξωσχολικές δραστηριότητες,
τους τσακωμούς,
το φαγητό που λίγο άρπαξε,
την ανάγκη μας για σιωπή,
την αβεβαιότητα της "κατάλληλης" συμβουλής,
την ανασφάλεια της σωστής ανατροφής,
το κλείσιμο στο μπάνιο για λίγη ησυχία...

Αυτό το "τα πάντα" λοιπόν,
που όλες νιώθουμε αλλά λίγες παραδεχόμαστε,
(εσάς που λέτε ότι δεν το νιώθετε θέλω πολύ να σας γνωρίσω και να ζήσω μια σας ημέρα),
αυτό έγραψα με τον φακό μου
ζώντας τη δική μου εμπειρία.

Γιατί η απόλαυση του δημιουργήματος μας
και η ευτυχία που μας χαρίζουν τα πλάσματα μας
ή όποια δημιουργήματά μας,
είναι γνωστή, δεδομένη και πολυδιαφημισμένη.
Η αληθινή μητρότητα όμως δεν είναι.
Όπως δεν είναι και η αληθινή γυναικεία καθημερινότητα.

Το project #emMOMnuelle είναι αυτοβιογραφικό.